اتاقم کثیفه ولی مشتی، میکنم ی کار توش تمیز جمع.

کلاس های ماز که شروع میشن به خودم لعنت میفرستم که چرا بابت خرید اشتراک الماس اصرار داشتم.مباحثی که تازه شروع به تدریس کردن ، البته فقط دروس تخصصی ، من اواسط تیر مشغول خوندنشون بودم و حتی آزمونشون رو هم دادم.الان سر کلاس فیزیک کارخانه بودم و تازه داشت از تامسون و رادرفورد شروع میکرد.من یک ماه پیش تو فیزیک خوندمشون و ۲ هفته پیش برای شروع ساختار اتم شیمی المپیاد.واقعا وقت ، و پولم رو هدر دادم.از طرفی اگر سر کلاس نباشم پیگیری خانواده صورت میگیره که با المپیاد سرتو به باد میدی و باید دهم و سفت و سخت برای کنکور بخونی.

تو بد چاله ای افتادم و اگر از امیررضا زنده دل راهنمایی بخوام ، قراره سر تا پا قهوه ایم کنه که چرا اصلا به کنکور فکر کردی وقتی پا گذاشتی تو مسیر المپیاد.

فکر کن روزی که میخوای شروع کنی معادله شرودینگر و یاد بگیری ، معلم فیزیک کنکور بیاد واست تاریخچه اینکه چیشد تامسون فکرش به اتم رسید و واست تعریف کنه.

ی شب عادی در جوار خانواده ایرانی

مامان : تو بری المپیک منم میتونم باهات بیام؟

من :الکی که نیست اینایی که رسیدن المپیک  پوستشون کنده شده

مامان :پس واسه چی میری تکواندو؟ ی المپیک بری دیگه

من :توقعاتتون بالاست ها ، به پزشکی برسم خیلیه

مامان :حالا هم پزشکی بخونی هم بری المپیک نمیشه؟

من : ...

خدایا منو گاو کن.

یا صبح ۶ میری حیاط یا..دیگه چیزی بدتر از شرایط فعلی وجود داره؟

خدایا هرچی تو بگی، من که صلاحمو نمیدونم

خواهرم.

هدف اینه که فردا تو رنک گروه مطالعاتی زیر ۵ نیام.ساعت مطالعه بچه ها بین ۶ تا ۸ متغیره.فعلا یک هفته رو این رنک بمونم ، اروم اروم بیشترش میکنم.

فردا کلاس سیک سکه بعد اولین جلسه فارسی با جعفری که خیلی تعریفشو شنیدم.قراره با ویتو پیوند کوالانسی برقرار کنیم و به بی بضاعت بودنمون بخندیم.

برنامه کلاسارو بزنم به میز ، کارای فردا ام جمع و جور کنم بعد شام زود بخوابم.از بس هیچ کاری نکردم خسته شدم.

داداشم

یادمه ، وقتی استادِ باشگاه پایین خونه مون به بابام میگفت به قهرمانیم امیدواره،تشویقاشو ، خیره شدن بچه هارو موقع مبارزه ، یادمه.

یا وقتی معلم ریاضی داشت می گفت باهوشم ، وقتی اولیا جلوی مامان و میگرفتن و میگفتن بچت چیکار میکنه اطلاعات عمومیش انقد بالاست ، بچه ها بهم میگفتن دانشمند.از امیدوار بودن سارینا به قبولیم نگم دیگه!

 یا وقتی ۱  فتوشاپ فنی حرفه ای شدم ، یا حتی وقتی ۴ گرافیک کشور شدم و ترابی باهام مصاحبه کرد ، می گفت هدفت از شرکت تو المپیاد چی بوده،می گفتم نمیدونم.

همه اینارو یادمه ، ولی ی چیز مشترک تو همه شون هست.

هیچوقت بهترین نبودم ، فقط ادای ادمای کاربلد و در میاوردم.هیچوقت در سطحی نبودم که تشویق بشم.هیچوقت ۱۰۰ خودمو برای کاری نذاشتم.هیچوقت جنبه ی اظهارات بقیه رو نداشتم.

از بیرون همه چی درخشانه ، خودم که میدونم چند چندم ، زیر صفر.

کیسه بوکس و وصل کردم طوری که فقط بتونم سر بزنم ، ولی تو آینه باز ی متقلد دیدم.

اسمش نمیدونم عقده س یا چی ، ولی نمیخوام این دفعه هم فقط تو ظاهر همه چی خوب باشه.

برا دویدن نفسم تنگه ، پاهام پُرِ خستگی.همه چیو تا نصفه رفتم ، تهشم هیچی.

شیمی واسم هیچی نیست.شیمی واسم مهمه.شیمی زندگیمه.من آدمِ کنکور نیستم.نمیکشم این همه آزمون و تست و کوفت و زهرمار و.

یا باید منتظر ۳ سال بعد بمونم و باز زل بزنم تو چشمای این زن و بگم "قبول نشدم" ، یا نیاز نباشه من بهش بگم ، خودش ببینه رنگ مدالمو.

سختمه و دیگه نمیتونم تحمل کنم که اون از شوق اشک بریزه من از شرمندگی.

باید اول آروم باشید،بعد صحبت کنید

نمیدونم چرا دلم میخواست کیمیا علیزاده بازی رو ببره ، و برخلاف بقیه اصلا فکر نمیکنم وطن فروش باشه.فقط طوری که گزارشگر با اصرار می گفت نماینده بلغارستان و اسمش رو نمیاورد :

پنل ماز بالاخره درست شد ، زمانی که استادای خوب و رو هوا زده بودن.زیست و خیراندیش زدم و شیمی و هادیان فرد.بقیش مهم نبود،ریاضی هم که عزیزی نداشت و فقط اشرفی مونده بود.

ی جوری حرف میزنم انگار کنکوریم=)

امروز جزوه مدل اتمی هارو تکمیل میکنم ، فردا با امیررضا زنده دل کلاس داریم.

این وسط دچار مشکلات گواراشی فراوان! شدم و حس هیچ کاری نیست.

قبول نشدم.

فقط دارم فکر میکنم ، به کجا رسیدم که موقع دیدن چنین صحنه ای با خونسردی تمام تو چشمای مادرم زل زدم و گفتم "قبول نشدم". چطور به این درجه از وقاحت رسیدم که بعد از تمام کار هایی که انجام دادم ، آدم هایی که شکستم ، لحظاتی که لذت های زودگذر رو به درس خوندن ترجیح دادم ، همچنان انتظار نتیجه ای متفاوت رو داشته باشم.

من امشب به خورد شده ترین حالت ممکن میرسم ، اما بی شرفم اگر بعد از شروع فردا اجازه بدم این اتفاق و این حسرت ها برای المپیاد هم بیوفته.

تونل و جیغ های پی در پی

دویدن واقعا اضطرابم رو کم میکنه.امروز حدود ۲۵ دقیقه دویدم.۳ ساعت باشگاه بودم ، زودتر رفتم و قبل اینکه همه بیان شیمی خوندم.مبارزه داشتیم،افتضاح بود.

کیسه بوکس وصل کردم به سقف اتاقم ، ضربه میزنم از جا کنده میشه.استادم امروز میگفت اروم تر بزن ، سرعتت و ببر بالا.میت هم که میزدیم بچه ها از نوبت من میترسیدن. - چه صدایی ، یا ابولفضل!

چه فایده ای داره قدرت ضربات وقتی سرعتم پایینه و اکتام تو مبارزه شبیه دلقک تو سیرکه.خیلی باید تمرین کنم.خیلی.

و البته ، خیلی باید درس بخونم ، خیلی.

خسته ام و پاهام درد میکنه.

فردا هم کلاس عکاسی تعطیله بابت گرما.پنجشنبه هم لیگ استانه و بچه ها مسابقه ان ، باشگاه تعطیله.فقط باید بشینم درس بخونم.

شاید هم وکتور زدم چند تایی.

فردا باید ۱۰ تا ایستگاه نکته و تست مبتکران و تموم کنم ، زنگ بزنم پشتیبانی ماز و مشکل پنل و حل کنم(بله بعد دو هفته هنوز حل نشده) ، یا سر کلاس ماز باشم یا ویدیو برادرای جشانی و ببینم.

عقبم.خیلی عقب.باید تلاش کنم.خیلی.

شیر داغ خوردم و پودر سنجد.دوش آب سرد هم گرفتم.وقت خوابه..

با قلب درد باشگاه رفتن قرارداد بستن با اضراییله.