ظاهرا باید مهاجرت کرد.

انگار با خودم قرار دارم که بعد ۱ ماه درست پیش رفتن تو ی هفته همرو به باد بدم.

واقعا دیگه نمیتونم:)

اکلیل و پیچش.

1. بعد از ۳ روز سر کردن بدون اینترنت بالاخره موفق به خرید ۱۰ گیگ نت شدم که امیدوارم ۴۸ساعت دووم بیاره.خبر خاصی نیست.این دو سه روز یکم با خانواده اشنا شدم=) 
2. تو فکر حذف گروه مطالعه بودم دیدم رایان پیام داده که یکی دو نفر و کیک کن عضو جدید بیاد.خودم که ی هفتس چیزی نخوندم :
3. پولام و قرض دادم و الان پول ی بستنی ام ندارم. پکیج و تا آذر قراره بگیرم وگرنه چنین غلطی نمیکردم.
4.  دارم دنبال علوم هفتم و هشتم می گردم ، زمین و تا ی جاهایی پیش بردم ، فقط دنبال منبع برای حل مسئله می گردم.تنها کتابی ام که برای علوم زمین چاپ شده از گچ سفیده و میترسم زنده دل شب بیاد تو خوابم ÷)
5. "قمار باز" و شروع کردم و باز نشستم به پای سمفونی مردگان.کتابای عباس معروفی حداقل به دو بار خوندن نیاز داره ، بار اول فقط برای خوندن و بار دوم برای اینکه تازه بفهمی چی به چی بود.
6. قرار بود امروز برم تهران بیمارستان واسه عیادت (در واقع گشتن تو بیمارستان) اما کنسل شد.
7. خستم.

بچه اومد ، با ی ستِ..

فرشته ای به اسم " فاطمه" سر راهم قرار گرفته تا سیاهی نگاه های فرزانه رو خنثی کنه.

-اسمت همین بود دیگه؟ ببین تو استایلشو داری ، استعدادشو داری ، هر بازی ای که پیش روت بود برای تمرین بهم خبر بده تا راهنماییت کنم ، من ی گوشه وایمیسم و میگم چیکار کن ، باشه؟ میخوام پیشرفت کنی ، این روزا حیفه ، استعدادشو داری.

لبخند نزدم.یاد حرف برکاتی افتادم ، طلای شیمی ، می گفت کسی که تشویقم کرد باعث شد تا چند ماه بیخیال بشم و کسی که گفت هیچی نمیشی وحشیم کرد برا جهانی. 

-باشه؟

دست اول خوب بود ، راند دومش خیلی بهتر از راند اول ، اما دست دوم واقعا سخت گذشت.طرف قدش بلند تر بود و راه به راه ضربه سر می گرفت ، طوری که منجر به کبودی تو عکس شد ، چند تایی ازش سر گرفتم ، اما نفس نداشتم برای ادامه.

-گارد سرتو بگیر!

خسته شد انقدر سر گرفت ، تشویقای رفیقاش رو اعصابم بود.تیکه پاره برگشتم خونه.

خدا بخواد مام درست شیم.

۴ خوابیدم الان بیدارم کردن که پاشو درس بخون ، عالیه..

بزار بگن زانو زده

این => https://amadam.blogix.ir/post/90/In-the-end پستی که پارسال گذاشتم ، امروز اتفاقی که سال قبل فکر می کردم باعث خوشحالیم میشه فقط ی لبخند تمسخر آمیز رو لبام اورد.

سال قبل واقعا خودمو اینجا میدیدم ، درگیرِ گرافیک.حالا خودم هدف تیک خورده رو انداختم تو سطل زباله و بی تفاوت ازش رد شدم.چه روزایی بود! بعد از ۴۰۱ که مقام نیاوردم و دیپلم افتخار نصیبم شد ، سال بعد حتی تو ازمون ورودی المپیاد هم قبول نشدم.

ترسیدم از اینکه این بلا سر شیمی هم بیاد.من آدم تلاشِ پیوسته نبودم. "میدونم تو ام مث من شدی، دیگه مخت نی جواب".

این مغز واقعا ظرفیتش رو از دست داده.سبحان می گفت المپیاد مغز میخواد،هر سال بیشتر تحلیل میرم.

کلاس ۴ ساعته ی آلی ،( شکل فضایی مولکولی) رو تا ی جایی پیش بردم ، و الان دارن مجبورم میکنن برم بیرون.

و حدس بزنید چی بدتر از کابوساییه که شبا میبینم؟

خرید رفتن با ۵ تا زنِ الاف که تو هر مغازه ۴۵ دقیقه میمونن.

ای دیر به دست آمده ، بس زود برفتی.

عکسم و دیدن تو گروه مدرسه گذاشتن قاطی قبولیای تیزهوشان ، احمقانه ترین لحظه زندگیم بود.

روزی که بخوام به معلم ادبیات سر بزنم (تنها کسی که تو نوشتن تشویقم کرد) میرم دفتر مدیر ، (به نثر مودبانه.) شروع میکنم به مسخره کردنش و میگم احمق ، به اون بنری که زدی سر در مدرسه افتخار میکنی؟ این مدرسه نه تنها تو قبولی تک تک اون ادما تاثیری نداشت ، مانع هم بود ، جو مدرسه مخرب هم بود ، مدیریت و چیزایی که شما بهش اهمیت میدادید کاملا دور از فضای درس هم بود ، بعد تو سرتو بالا میگیری و جلوی بچه های بدبخت سال جدید میگی مدرسه م قبولی تیزهوشان داشته؟ کاش میتونستم بهشون بگم قبل اینکه سال شروع بشه پرونده هاشونو بگیرن و فرار کنن ، فقط از این جهنم خودشونو بکشن بیرون.

واسه درس خوندن میخواستیم معافیت بگیریم اونم نه برای غیبت ، درس خوندن تو اتاق پرورشی ، چه تهمتایی که بهمون زدین ، سختگیریای احمقانه ای که داشتین ، مراسمایی که واسه پاچه خواری بازرس ها برگزار میشد و کلاس ها عقب می افتاد ، دور هم میشستین چای میخوردین کل کلاسای اون روز تعطیل میشد به بهانه جلسه ، و گور باباش ، حتی اگه جلسه ای هم در کار بود چرا تغییری نبود؟

اگه دانش آموز خودش پیگیر بود که هیچ ، شما کی امکاناتی در اختیارمون گذاشتین؟ که برم به مدیریت بگم واسه المپیاد گرافیک غیبتمو موجه کنه ، سرشو بگیره بالا به به و چهچه این شاگرد مدرسه ماست رفته کشوری! طرف خودش تو باشگاه سگ دو زده ، بنرشو بزنی تو سالن بگی این دانش اموز ماست زیر نظر تمرینای فلان معلم ورزش بوده!

شما چه غلطی کردین برامون؟که وقتی خبر قبولیمو بهت بدم منو بچه خودت بدونی و قربون صدقه بری ، ولی اون زمان که جلوی دفتر نگهم میداشتی مث ی سادیسمی مجبورم می کردی عذرخواهی کنم ، بابت کاری که نکرده بودم!

چند تا استعداد تو مدرسه بود که شما کور بودید و ندیدید؟ فقط بلد بودید به چهارتا بسیجیِ مفت خور تر از خودتون پول بدید بیاد سخنرانی کنه ، چرت و پرت بگه ، کلاسا رو تعطیل کنید.

بچه های ما هم که احمق تر از شما بابت تعطیلی خوشحال میشدن ، نمیدونستن درسی که اون روز معلم میخواست بده میوفتاد برای هفته بعد و چون مبحث سنگین بود هیچکس نمیفهمید! 

همه اینها به کنار ، بماند که واسه ۲ تا ماژیک لنگ بودیم ، برگه امتحانی نداشتیم امتحانا کنسل میشد ، تو کل مدرسه ی پرژکتور داشتیم اونم خراب بود، کل بودجه مدرسه میرفت پای کارای پرورشی ، به هیچکدوم کار ندارم ، فقط میخوام ازتون بپرسم ، شمایی که مارو دانش اموز ممتاز می دونستی ، دقیقا چه غلطی برای پیشرفتمون کردی؟

تصور اینکه بیخیال اون مدرسه خفن شدم و قراره هر روز برم دو خیابون پایین تر دیوونه م میکنه.

ی لحظه م بخوای خوش باشی قاچاقه

به جرعت میتونم بگم اگه قرار باشه تو اخرین لحظات زندگیم اسم ی زن رو بگم که تا سر حد مرگ میتونست دیوونم کنه ، قطعا اون زن فرزانه ست.

و ای کاش این دیوونگی شبیه چیزی بود که مجنون حس میکرد ، یا رومئو خودش رو بخاطرش به کشتن داد ، اما حتی ذره ای نمیشه به اون ها نسبتش داد.چیزی که فرزانه باعث میشه تو وجود من رشد کنه نفرته ، مثل قهوه ای که مردم صبح زود میخورن تا بتونن بقیه روز رو دووم بیارن.اما نه.تلخ هست ، اما قهوه قابل تحمل و گاها دلچسبه.این زن ، این ساحره ، این لکاته ، انگار دست هاشو روی گردنم فشار میده ، با چشم های از حدقه بیرون زده ش صورتمو به آتیش میکشه ، با صدای بم و خش دارش گوش هامو به خونریزی وادار میکنه.

امروز زد روی شونه م ، محکم،دو بار.و من لبخند زدم ، اما هیچوقت مثل امروز در مقابل ی مونث انقدر احساس ضعف نکرده بودم.

فرزانه برای من چیزی بیشتر از انگیزه برای تلاش بیشتر یا درست انجام دادن کار هاست.ی سد محکمه مقابلم ، که تا وقتی ازش قدرتمند تر نشم امکان نداره پیشرفت کنم.

موقع برگشت از سالن تو همین فکر ها بودم که ی جرقه ی عجیب تو ذهنم شروع کرد به تق تق صدا دادن.بعد منفجر شد. من موندم و فکرای جدید "واقعا دلت برای کلاس های شیزیک و آلی بدیعی تنگ نشده؟ نمیخوای از مصطفی لینک کلاس معدنی و بگیری؟ نمیخوای برای پروژه های افترافکت و ایلوستریتور بیشتر تلاش کنی که زودتر پول منتور میرقادری و بدی؟"

و بعد از یک هفته ، دقیقا بعد از اینکه از کلاس زنده دل اخراج شدم ، اشتیاق زیادی برای شروع دوباره شیمی سراغم اومد.علوم زمین هم خوبه.خوش میگذره وقتی میخونمش ، اما مثل شیمی برام مسیر نمیسازه ، کاری نمیکنه نصفه شب از جا بلند شم تا مباحث بعدی و تموم کنم.انگار عصبانیتی که فرزانه بهم داده بود کاری کرد ی چیزی تو مغزم تغییر کنه : گور بابای استادایی که فکر میکنن سطحت پایینه.

هیچکس بابت اینکه کاراش و درست انجام داده و مبارزه رو برده از خودش عصبانی نیست.تا به اون نقطه نرسم ول کنش نیستم،فرزانه.