خاطرات ی المپیادی
گزارش کار و اتفاقای دوران المپیاد و میزارم
خاطرات ی المپیادی
گزارش کار و اتفاقای دوران المپیاد و میزارمدرباره من
بعد امتحان کردن مسابقات مختلف و موفق نشدن ، میخوام اخرین شانسمو برای المپیاد امتحان کنم.
پایبندم به قوانین عناصر گروه ۱۸،یا به قول مهراد هیدن"من همون آدمِ نچسبِ جمع ام"
خوره ی دروس حفظی ام مثل ادبیات و عربی و جغرافی ولی خدا برگه سرنوشتم و کج نوشته بود افتادم تو دام تجربی!
برای بحث فلسفی هم حریف می طلبم
ادامه...
اینه رسمش
ایستگاهی دویدم ، تو تایمای ۶ دقیقه ای ، به قدری پام درد میکنه که میخوام دیوار و گاز بگیرم.انگار استخونمو با تبر نصف کردن ، ی جاهایی از ساقم باد کرده ، نمیدونم مشکل چیه.
استاد گفته بود چون بعد چند سال دارم شدید ورزش میکنم اینجوریه ، اشکم داره در میاد-
چیزهای بهتری هم وجود داره،
بعد از معاشرت با کلی ادم ۴۰ ساله که به مدت ی هفته همکلاسیمن ، ی جورایی اروم تر شدم.
چون همشون ادمای به شدت با سواد و حرفه ای هستن.
و تو ایران هیچ غلطی نکردن.
ی متخصص اطفال اومده بود می پرسید چه دوره فنی حرفه ای شرکت کنم بهتره برا امتیاز مهاجرت؟
و من قیافه تمام مربیایی و تصور کردم که ی کوه مدرک و مهارت داشتن اما دستشون به جایی بند نبود.جالبه.
بعد داشتم ریک و مورتی میدیدم رسیدم به اونجایی که مورتی می گه :
Nobody exists on purpose. Nobody belongs anywhere
! Everybody is gonna die. Come watch TV
و کرک هام سوخت حقیقتا.
سازمان و خاله زنک هایی به نام مربی
اگه فقط ی چیز مزخرف تو فنی حرفه ای وجود داشته باشه(تو بهترین حالت فقط ی چیز) اتلاف وقت و انرژی موقع کاره.کاری که کارمند هاش توی ۸ ساعت انجام میدن و میشه به ی شرکت خصوصی یا ی کارگاه یا حتی ی فریلنسر داد تا تو ۲ ساعت انجامش بده. و از اونجایی که این سیستم فاسدشون عادتشون داده که همینطور زندگی کنن ، چند هزار زمین برای کارگاه هایی که توی زمین های کوچک تر هم جا می گرفتن ، اتاق کار های بزرگ و غیر کاربردی ، برگزاری دوره هایی که هر مربی ۳ تا ازش مدرک داره ولی باز ثبت نام میکنه ، این ها هم سر کلاس اهمیتی برای معلم قائل نمیشن.
یعنی در واقع خود مدرس دوره هم احترامی برای شاگرد ها (همون مربی های سازمان) قائل نیست.میشینن دور هم میگن و میخندن و یکم هم مطلب در کنارش تدریس میشه. از ساعت ۸ صبح تا ۳ بعد از ظهر اونجا بودم ، یعنی ۲ جلسه کلاس در یک روز برگزار شد و به جرعت می تونم بگم از یک ساعت دوره عکاسی مقدماتی استاد جمالی چیز های بیشتری یاد گرفتم تا چند ساعت از این دوره که اسمش هم عکاسی پیشرفته ست!
چرا؟
چون استاد جمالی کارمند سازمان نبود ، برای همین شاگرد هایی که می گرفت حق تدریسش رو پرداخت می کردن ، و اینطوری هم اون برای کلاسش ارزش قائل بود هم شاگرد ها کم کاری نمیکردن.
باید گل گرفت این مملکت و ، چون این وصعیت فقط برای فنی حرفه ای نیست ، همه از زیر کار در میرن ، بعد انتظار دارن ایران درست شه.
تهش هم استاد وقتی فهمید مقدماتی و گذروندم گفت :
-خب ، فکر نکنم چیز جیدیدی تو این کلاس بتونم یادت بدم
خب بی خود کردید اسم دوره رو گذاشتید پیشرفته که من مجبور شم ی هفته الاف شما باشم.