سمپادی بودن یا نبودن ، مسئله این است!

برای شروع ، باید بگم سمپادی نبودن برای کسی که سمپاد قبول میشه مترادف مغز خر خوردنه.چون در حال حاضر ازمون های ورودی به قدری سخت هستن که تلاش زیادی می طلبن و کسی که تلاش کرده باشه قطعا بالا خونه شو داده اجاره اگه نخواد تیزهوشان تحصیل کنه.

اما بریم سراغ داستان من.

چند روز پیش نتایج اومد و من تیزهوشان قبول شدم.مدارسی که کنار اسمشون ، مثلا حلی۳ ،هاشمی نژاد۳،سلطانی۳ ، کلا ۳ دارن ، تاپ ترین مدارس اون شهر محسوب میشن و قبولی توشون قطعا سخت تر خواهد بود.وقتی نتایج اومد من هم ی ۳ کنار اسم مدرسه دیدم.اما بحث اصلی رشته ی مورد نظرم بود.تجربی نبود.راستش به عنوان کسی که تو سال نهم کمترین تلاشی برای قبولی (تجربی) نکرد اونقدر ها هم جا نخوردم.اگر ذره ای درباره ی این مدارس کنجکاو بوده باشید ، میدونید که فارغ از تحصیل توی هر رشته ای ، چه مزایا و امکاناتی رو در اختیار دانش اموز قرار میدن.از کلاس های المپیاد و آزمایشگاه های خفنشون تا مسابقات بین مدرسه و بهترین معلم ها ، سالن ورزشی ، سالن مطالعه و... که به شخصه اگر ابتدای سال نهمم بهم میگفتن قراره تو مدرسه زمین فوتبال داشته باشیم ، مثل اسب درس میخوندم که رشته مورد نظرم و قبول بشم و برم!

اما امان از بخش احساسی مغز ، که تابلوی بزرگی دستش گرفته بود و داد میزد : فقط تجربی!

و حدس بزنید چی شد.با وجود کارنامه ای که از سازمان سمپاد گرفتم و کلمه قبول جلوی تاپ ترین مدرسه شهرم ، دست مادرم رو گرفتم و رفتم ی مدرسه ی دولتی و کاملا معمولی نزدیک خونه مون و تجربی ثبت نام کردم.مدیر مدرسه قبلیمون با شنیدن خبر قبولیم خوشحال شد و ازم ی عکس ۳ در ۴ هم خواست که ی بنری چیزی رو دیوار مدرسه بزنه و رزومه خودشو پر کنه که اره ، مدرسه مون تیزهوشان قبولی داد! غافل از اینکه بنده ثبت نام سمپاد رو بیخیال شدم و رفتم مدرسه دولتی :)

در حال حاضر حس میکنم قراره در آینده کمی ، فقط کمی بابت اینکه ۳ سال از عمرم و توی بهترین مدرسه ایران درس نخوندم پشیمون باشم.

اما خب.هیچ پشیمونی بد تر از این نیست که وسط سال تحصیلی با درس هایی مواجه بشم که کوچک ترین علاقه ای بهشون ندارم و توی ذهنم رویای فیزیک و شیمی خوندن و پرورش بدم!

در واقع میتونم تیتر اول پست رو اصلاح کنم و بگم ، سمپادی نبودن برای کسی که سمپاد قبول میشه مترادف مغز خر خوردنه ، اما در صورتی که تو رشته مورد علاقه ش قبول شده باشه.